سلام...
بازهم خدارو شكر مي كنم كه تااونجااومدي و همه چيز رو ديدي و باز هرچي دلت مي خواد به من بي نوا مي گي!!!![]()
توكـــــــــي مي خواي بزرگ بشي؟من ديگه چه رويي دارم كه هنوز به اون روزي كه تو بزرگ بشي اميد دارم!!!
---
اينكه تا اون موقع كجابودم ...
عارضم به حضورتون كه در جوار خانم شبيري جانتان بوديم و رئيس از توي مفاتيح دعاهاي اون لحظه رو مي داد(ند!) كه بخونيم...سؤال بعدي؟
---
يه جاي ديگه هم اين حرف رو زدم...من نماز ميت رو بعلاوه بر خانم جعفري به روح خودم هم تقديم كردم!
كاش اينو بفهميم كه اوني كه بايد به حالش گريه كنيم خودمونيم نه خانم جعفري...حقيقتش اينه كه ما خانم جعفري رو توي شرايطي كه سخت ترين مرحله ي حيات يا ممات رو مي گذروند تنها گذاشتيم...اگر به اين فكر كنيم كه ما هم وقتي توي قبر قرار مي گيريم بعدازاينكه بازماندگان وظيفه ي خاكسپاري رو انجام دادند مي رن پي زندگيشون و فرياد هاي مابراي كمك خواستن هم به جايي نمي رسه. اوضاع فرق مي كنه...
مي دوني؟وقتي برادر ونزديكان خانم جعفري روشون خاك مي ريختن به اين فكر مي كردم كه من اگر اين حدس رو بزنم كه برادر يا پدرم كه براشون جون مي دم با دستهاي خودشون منو زير خروارها خاك دفن مي كنن بازهم انقدر بهشون وابسته مي مونم؟!
لحظه به لحظه ي اون روز برام جاي فكر داشت و داره(قبل ازاينكه چيزي بگم كه ابزار خريدم...خيالت راحت!![]()
)
بيا يكم از خودمون وعملكردهامون و قهروخشم خدامون بترسيم...شايد اون موقع وقتي كه مارو دارن روي دست مي برن براي برگشتن به اين دنيا عجز ولابه نكنيم...شايد آخر كارمون پشيموني نباشه...
اين مراسم به اندازه ي همه ي روزهاي كلاس خانم افراز برام سازندگي داشت...خداياكمك كن حفظش كنم!
احساست رو قشنگ نوشته بودي...![]()
خدايت سپاس